استاد راهنما: حجت الإسلام و المسلمین جناب آقای مجتبی ازشاد

پژوهشگر: ربابه کابوسی

میل به خودآرایی و خودنمایی  یک امر فطری است؛ که در همه ی انسانها و در همه اعصار تاریخ وجود داشته و امروزه از جمله مباحث مبتلابه است. در شریعت اسلام نیز علاوه بر تاکید به این امر،  برای آن حدود و ثغوری معین شده است. پایان نامه حاضر با عنوان « تبیین فقهی خودآرایی و خودنمایی از منظر امامیه» بر اساس مستندات و متون فقهی تدوین گردیده و تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی است و روش به کار رفته در آن اسنادی است  و از مهمترین یافته های این مطالعه می توان عنوان نمود؛ که شخص خودآرا با  آرایش ، پوشیدن لباس های آراسته و زیورآلات و همچنین استعمال بوی خوش  به قصد آراسته شدن و زیبا شدن به خودآرایی می پردازد. اما شخص خودنما علاوه بر خودنمایی ظاهری که اعم از آرایش، پوشیدن لباس های رنگارنگ و… ، به خودنمایی در گفتار و رفتار، به قصد دیده شدن و انگشت نما شدن می پردازد؛ که گاهی به صورت آراسته و زیبا و گاهی به صورت ژولیده و نازیبا  خودنمایی می کند.

از همین رو بنابر نظر فقهای امامیه، خودآرایی و خودنمایی با توجه به رابطه ناظر و منظور(محرم و نامحرم)، زمان(حداد و غیر حداد) و کیفیت خودآرایی و خودنمایی(خودآرایی فردی،لباس شهرت، تبرج و…) به دو قسم مطلوب و نا مطلوب تقسیم می گردد. و یکی از احکام خمسه بر آن جاری می شود.

کلید واژه ها: خودآرایی، خودنمایی، زینت، تبرج، لباس شهرت