“به گزارش معاونت پژوهش مدرسه علمیه عالی الزهراء(س) نشستی با عنوان جایگاه واقعه غدیر خم برگزار شد. خانم احمدی در ابتدای سخنان خود ماه ذی الحجه را ماه بندگی خداوند معرفی نمود و بر مراقبت در این ماه سفارش کرد سپس به بحث پیرامون چگونگی شکل گیری واقعه غدیر پرداخت و با استناد به آیات وارده در این زمینه بیان داشت: آیات و روایات عدیده ای بر واقعه غدیر وارد است که دلالت می کند واقعه غدیر برای کامل شدن دین بوده است.
وی افزود: پیش از واقعه غدیر در روز عید قربان آخرین معراج پیامبر(ص) اتفاق افتاد که در آنجا خداوند متعال امیرمومنین(ع) را وزیرِ پیامبر(ص) معرفی نمود و از حضرت خواست تا آن را به زمینیان اعلان کند که 8 روز بعد با نزول آیه 67 از سوره مبارکه مائده این اعلام در منطقه ای بنام غدیر خم صورت گرفت که به واقعه غدیر معروف شد.
ایشان ادامه داد: با وقوع قضیه غدیر، تمام بعثت انبیا(علیهم السلام) به ثمر نشست. ولایت امام علی(ع) مسأله ای است که توحید به آن بسته است به طوری که جدایی از ولایت علی(ع) شرک است.
خانم احمدی با استناد به آیات عدیده در شأن امام علی(ع) به بررسی هر یک از آیات پرداخت و خاطر نشان کرد: بیش از سیصد آیه درباره ولایت امام علی(ع) ،فضایل و مناقب آن حضرت وارد است که از جمله این آیات می توان به آیه 67 سوره مبارکه مائده که به آیه تبلیغ معروف است، آیه 55 از همین سوره که آیه ولایت نامیده می شود، آیه 59 نساء به نام آیه اطلاعت و آیه مباهله از سوره مبارکه آل عمران، آیه تطهیر و … اشاره نمود.
وی تصریح کرد: در فضیلت حضرت علی(ع) همین بس که براساس آیه 61 سوره مبارکه آل عمران، خداوند متعال علی(ع) را از شدت اتحاد نفسانی با پیغمبر “"نَفس پیامبر(ص) “” معرفی می کند.
خانم احمدی در ادامه به شرح حکمت150 نهج البلاغه پرداخت و اظهار نمود: مفسرین پیرامون اهمیت این حکمت می فرمایند: “"اگر حضرت علی(ع) هیچ حکمتی غیر از این نداشته باشد سعادت دنیا و آخرت از آنِ عمل کنندگان به این حکمت خواهد بودو عمل به این حکمت آنان را کفایت می کند"” به طوری که این سخن، حکمتی رسا، عامل بینایی انسان آگاه و عبرت آموز صاحب اندیشه است.
احمدی در ادامه گفت: امام علی(ع) در این حکمت به اندرز سائلی که از حضرت درخواست موعظه داشته می پردازد و می فرمایند: “"از کسانی مباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است، با آرزوهای دراز توبه را به تاخیر انداخته، در دنیا همچون زاهدان سخن گفته و همانند دنیاپرستان رفتار می کند، در محرومیت ها قناعت نداشته و شکر گزار نعمت ها نیست، دیگران را پرهیز داده حال آنکه خود پروا ندارد"” .
وی افزود: حضرت در ادامه موعظه خود در این حکمت بر"” کوتاهی سخن و کردار زیاد، کوچک ندانستن گناه، عدم ناامیدی و یاس در تهیدستی، پندپذیری و عدم روی گرداندن از خداوند در سلامتی و گشایش و …."” تاکید نمود.