امام حسن مجتبی (ع) خوشبخت کسی است که به یکی از این دو چیز دسترسی داشته باشد: کتابهای خوب یا دوستانی که اهل کتاب باشند.1

مطالعه از جمله شیوه های یادگیر ی کلامی است که در کنار شکل گفتاری ( دیگر شیوه یادگیری کلامی) قرار دارد2. مطالعه به معنیبررسی و پرسشگری است و تمدن بشری، حاصل پاسخ دادن به این پرسشهای کنجکاوانه انسانهاست3. در عصر حاضر ذکر این نکته که تا چه حد کتاب و کتابخوانی موجب رشد دینی و اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی و عقلانی آدمی است ضرورتی ندارد، زیرا اغلب بر این نکته واقفند که کتاب های مفید، و سودمند یکی از بهترین ابزار رساندن پیام و انتقال فرهنگ و تمدن بشری از نسلی به نسل دیگر است و گسترش فرهنگ مکتوب و ترویج کتاب و کتابخوانی یکی از اساسی ترین و مناسب ترین اقدامها در جهت توسعه، رشد و تعمیق فرهنگ خودی و مقابله با تهاجم فرهنگی بیگانه است. بدین لحاظ امروزه یکی از معیارهای سنجش رشد فرهنگی ملتها، میزان رغبت هر ملت به مطالعه است. چراکه توسعه فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی هر جامعه ای میزان انس و الفت افراد آن جامعه با ابزارها و اهرم های فرهنگی را نشان می دهد. در واقع رشد آگاهیهای  همه جانبه افراد، پیش نیاز توسعه جامعه به شمار می آید و اهرم اصلی افزایش آگاهی،گسترش فرهنگ مطالعه کتابخوانی است.

امام حسن مجتبی(ع) می فرمایند: «در شگفتم کسی که در غذای جسمی خویش می اندیشد، اما درباره غذای روحی خود تفکر نمی کند»4.

بی گمان، کسانی که در وادی پیشرفت گام های بلندی برداشته اند، هرگز با کتاب و کتابخوانی بیگانه نبوده اند، بلکه مطالعه را عنصری اصلی و ضروری دانسته اند. کتابخوانی و مطالعه، سیر در اندیشه های دیگران و گشودن پنجره ای به دنیای ناشناخته هاست. امروزه مطالعه روشمند، مطالعه کتابهای مناسب و شناخت آفات و بازدارنده های مطالعه و بکارگیری روشهای مناسب مطالعه بحثی جدی است.5

پی نوشت

 1- شعبان علی لامعی، حکایتهای فرهنگ کتاب، نویسندگی، نمونه های شعر معاصر، ص166.

 2-فتح الله شجری، یادگیری خلاق، تهران، نشر انجمن قلم ایران

 3- ابراهیم عمرانی، پرسشگری آغاز دانستن و دانش سرچشمه صلح، در پایگاه اینترنتی مجله عطف  www.atfmag.info/1390/9/20/book

 4-محمدمحمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج 8، ح13877

 5-  هوشنگ ابرامی، شناختی از دانش شناسی، تهران، نشر کتابدار، 1379