به گزارش معاونت پژوهش مدرسه علمیه عالی و تخصصی الزهراء(س) گرگان، خانم ربابه کابوسی در ویژه مراسم میلاد امام حسن مجتبی(علیه السلام) که با حضور کارکنان و شماری از اساتید مدرسه علمیه و عالی الزهرا‌(سلام الله علیها) گرگان برگزار شد، به بحث پیرامون"” جایگاه قرآن در کلام امام حسن مجتبی‌(علیه السلام) “"پرداخته و حضرت را در رفتار و گفتار، قرآن ناطق دانست.
وی، به نقل از شیخ ابوالفتوح‌« امام حسن‌(علیه السلام) را راوی قرآن» خواند و خاطرنشان کرد: براساس نقل های متعدد‌« امام حسن مجتبی‌(علیه السلام) از کسانی است که در عمل به قرآن پیشگام مومنان است» و خود پیش از دیگران به آن پایبند و تابع آن بوده است.
استاد مدرسه علمیه الزهراء(سلام الله‌علیها) تصریح کرد: براساس روایت وارده، امام حسن‌(علیه السلام) در برابر یک کینه جو و ناسزاگو با استناد به آیاتی از قرآن کریم، از خطای آن فرد گذشته و او را شرمنده خود می بیند، سرانجام رفتار امام براساس قرآن چنان شخصیت کینه جو را علاقمند به امام می کند که محبوب تر از او برایش کسی در زمین نیست.
خانم کابوسی در توصیف قرآن از زبان امام حسن مجتبی‌(علیه السلام) افزود: قرآن ثقل اکبر و امام هدایت است، در روایتی از امام حسن مجتبی‌(علیه السلام) وارد است که حضرت می فرماید: “"‌قرآن را پیشوای خود قرار دهید، زیرا فقط قرآن است که شما را به راه راست هدایت می کند.
وی با استناد به روایتی از امام حسن مجتبی‌(علیه السلام) بر ضرورت پیروی از قرآن تاکید کرد و خاطر‌نشان کرد: “"بهترین مردم کسی است که به احکام قران عمل نماید اگرچه آیاتش را حفظ نکند و بخاطر نسپارد و بدترین مردم کسی است که عمل به آن ننماید اگرچه آیاتش را بخواند و حفظ کند “".
کتابدار مدرسه علمیه عالی الزهراء‌(س) گرگان تصریح کرد: از امامت و پیشوایی کتاب قرآن؛ الگو بودن، زمامداری، تدبیر کردن و چرخاندن امور به ذهن متبادر می شود لذا باید از قرآن پیروی کرده چراکه نقش راهبرد و پیشوا در هدایت جامعه را برعهده داشته، آن را سامان می دهد و به فرجام می رساند.
خانم کابوسی در بیان معنای امامت و پیشوایی قرآن کریم اضافه کرد: امامت قرآن یعنی پیروی از دستوراتی که در آن آمده، یعنی در تدبیر امور آن را ملاک قرار دادن، شاخص عمل و میزان درستی عقیده، بر همین اساس قرآن مبنای درستی هرچیز، معیار سنجش حدیث و سرلوحه همه امور است.
وی بیان کرد: امام حسن‌(علیه السلام) در معرفی امامت قرآن، امام بودن آن را منحصر به این جهان نمی داند بلکه آن را بر تمامی مراحل زندگی انسان مومن در دنیا و آخرت جاری می داند، از این رو در کلام دیگری فرموده« قرآن می آید و رهبری می کند گروهی را که حلال قرآن را حلال و حرام آن را حرام شمردند و متشابه آن ایمان آورندگان را به سوی بهشت راهنمایی کرده و گروهی که حدود و احکام قرآن را ضایع و حرام آن را حرام شمرده اند به سوی جهنم می برد».
مبلغ حوزه، قرآن را شفای سینه ها معرفی کرد و عنوان کرد: امام حسن مجتبی‌(علیه السلام) چراغ های نور و شفای سینه ها را در قرآن می داند لذا سالک باید در نور آن راه بپیماید و با این ویژگی، دل خود را لگام می زند؛ زیرا این اندیشیدن حیات دل بیناست، همان گونه که آدمی در تاریکی ها با نور روشنایی می گیرد.
خانم کابوسی توضیح داد: دارو بطور معمول وسیله شفای بیمار است، ولی چه بسا بیمارانی که دارو مصرف می کنند با این حال شفا و بهبودی نمی یابند، پس ذات دارو شفا نیست، بلکه مقتضی شفا است. آیت الله جوادی آملی می فرمایند: «خداوند متعال در مورد قرآن نمی فرماید که قرآن داروست، بلکه فرموده او شفاست و اثر شفابخشی اش قطعی است »، لذا هر کس محضر قرآن حاضر شود و آن را بفهمد، بپذیرد و عمل کند به یقین امراض درونی اش از بین می رود.
وی در پایان گفت: امام حسن‌(علیه السلام) در ضمن موعظه ای طولانی پیرامون تمسک به قرآن فرمود: «یقین داشته باشید تا ویژگی هدایت را نشناسید، تقوا را نخواهید شناخت و تا آنانی را که قرآن را پشت سر انداختید، نشناسید، به پیمان قرآن نتوانید آویخت و تا تحریف کنندگان قرآن را نشناسید، آن را چنان که حق تلاوت آن باشد، نخواهید خواند.

“